Rehabilitacja

Fale uderzeniowe są akustycznymi falami przenoszącymi energię w obolałe miejsca. W zależności od zastosowanej gęstości energii różne jest jej działanie. Niekiedy ma ono charakter czysto destrukcyjny (dezintegracja złogu wapniowego), czasem zaś jest to działanie stymulacyjne, przede wszystkim przeciwbólowe. W każdym z tych przypadków zabieg jest intensywnie odczuwany przez pacjenta.

Działanie:

• Wzrost przekaźnictwa przez błony komórkowe,
• Stymulacja podziałów komórkowych oraz produkcji cytokin komórkowych,
• Poprawa krążenia krwi,
• Podtrzymywanie produkcji kolagenu,
• Zmniejszenie napięcia tkanek,
• Działanie przeciwbólowe,
• Rozpuszczenie zwapniałych fibroblastów.

Wskazania:

• Opóźniony zrost kości,
• Staw rzekomy,
• Zapalenie powięzi podeszwy stopy i ostrogi piętowej,
• Łokieć tenisisty, golfisty,
• Zapalenie ścięgien z oraz bez złogów wapniowych,
• Tendinopatia więzadła rzepki,
• Achillodynia (ból ścięgna Achillesa),
• Stan po zespoleniu ścięgna Achillesa,
• Zespół przewlekłego bólu miednicy (CPPS),
• Zespół bolesnego barku,
• Punkty spustowe bólu,
• Urazy mięśni,
• Ostre skurcze mięśni,
• Spastyczność mięśni,
• Ból stawu krzyżowo biodrowego,
• Ból części dłoniowej nadgarstka,
• Egzostoza małych stawów ręki,
• Lumbago,
• Zespół cieśni nadgarstka,
• Zespół mięśnia piszczelowego przedniego,
• Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego,
• Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK),
• Zwapnienia okołostawowe,
• Choroba Peyroniego
• Blizny,
• Cellulit,
• Ujędrnianie skóry.

Przebieg zabiegu:

Zabieg fali uderzeniowej polega na lokalizacji miejsca bólu. Fizjoterapeuta sprawdza, gdzie znajduje się źródło dolegliwości sugerując się uwagami pacjenta. Osoba wykonująca zabieg nakłada na skórę żel USG, następnie wprowadza parametry i rozpoczyna zabieg. Trwa on zwykle kilka minut (w zależności od rodzaju dolegliwości, miejsca bólu, jego nasilenia oraz odczuć podczas zabiegu). Podczas jednego zabiegu aplikuje się od 2-4 tysięcy uderzeń o mocy nawet 4 barów. Wystarczy od 3-5 zabiegów w odstępach 4-5 dniowych, by pacjent odczuł różnicę.

Przeciwwskazania:

• Deficyty czuciowe, polineuropatie,
• Zaburzenia krzepnięcia krwi lub stosowanie antykoagulantów,
• Ciąża,
• Zakrzepica,
• Nowotwory (z wyłączeniem fazy terminalnej, chyba że występują inne przeciwskazania dodatkowo),
• Rozległe obrzęki na powierzchni zabiegowej,
• Chrząstka wzrostowa u dzieci,
• Leczenie kortykostereoidami, (w ostatnich 3 miesiącach przed zabiegiem)
• Miejsca wrażliwe na SWT (głowa, szyja)

Działania niepożądane:

• Przejściowe wystąpienie rumienia lub obrzęku w leczonej okolicy,
• Przejściowa utrata czucia lub świąd leczonej okolicy,
• Krwiak,
• Wybroczyny,
• Uszkodzenie skóry po uprzedniej terapii kortykosteroidami.

Technologia BTL-6000 SIS wykorzystuje unikalne pole elektromagnetyczne o wysokiej intensywności. Bodziec ten, indukowany przez cewkę umieszczoną w aplikatorze, wchodzi w interakcję z organizmem ludzkim, wywołując depolaryzację tkanki nerwowo-mięśniowej. W zależności od wybranej częstotliwości oraz intensywności pola elektromagnetycznego, SIS korzystnie wpływa na redukcję bólu, mobilizację stawów, przyspieszenie gojenia oraz rozluźnienie lub wzmocnienie mięśni. Pomaga w zaburzeniach układu mięśniowo-szkieletowego oraz układu moczowo-płciowego.

Działanie:

• Przeciw bólowe
Dzięki wykorzystaniu szerokiego zakresu częstotliwości i modulacji impulsów SIS redukuje dolegliwości we wszystkich stadiach zespołów bólowych. Działanie to opiera się na trzech teoriach kontroli bólu (teorii kontroli wejścia, teorii bramki bólowej, teoria endorfinowa), a każda z nich wymaga zastosowania innej częstotliwości. Dlatego też terapia SIS prowadzi do natychmiastowej ulgi zarówno w ostrych, jak i przewlekłych stadiach choroby.

• Gojenie złamań
Pole elektromagnetyczne o wysokiej intensywności poprawia cyrkulację krwi w obszarze zabiegowym i umożliwia tworzenie tkanki naczyniowej oraz chrzęstnej. Dzięki temu następuje inicjacja przebudowy kości oraz mineralizacji chrząstki.

• Stymulacja mięśni
Oddziaływanie pola elektromagnetycznego w tkance nerwowo-mięśniowej wywołuje depolaryzację nerwu oraz skurcz mięśni. Rozluźnienie lub wzmocnienie mięśni jest możliwe do osiągnięcia w zależności od wybranej częstotliwości stymulacji.

• Redukcja spastyczności
Wpływ pola elektromagnetycznego na rdzeniowy poziom kontroli napięcia mięśniowego pozwala redukować spastyczność. Wykorzystanie tego mechanizmu jest wskazane w leczeniu schorzeń, w których występuje zwiększone napięcie mięśniowe.

• Mobilizacja stawów
Mobilizacja stawu osiągana jest dzięki powtarzalnym skurczom mięśni otaczających torebkę stawową, efektem czego jest przywrócenie fizjologicznej gry stawowej. Działanie to zastępuje manualną mobilizację stawu wykonywaną przez terapeutę.

Wskazania:

• Ostry i przewlekły ból odcinka krzyżowo-lędźwiowego (lumbago),
• Rwa kulszowa (ischialgia),
• Rozszczep kręgosłupa tylny,
• Zmiany zwyrodnieniowe stawów kończyn i stawów kręgosłupa,
• Zapalenie i uszkodzenie nerwów obwodowych,
• Reumatoidalne zapalenie stawów,
• Bark zamrożony,
• Urazy sportowe,
• Zmniejszenie masy i siły mięśni,
• Zaburzenia układu moczowo-płciowego,
• Zespół cieśni nadgarstka,
• Regeneracja nerwów,
• Przepuklina krążka międzykręgowego,
• Redukcja spastyczności,
• Złamania,
• Profilaktyka zaników mięśniowych,
• Nietrzymanie moczu,
• Ostre/przewlekłe bóle uroginekologiczne,
• Dysfunkcje seksualne,
• Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego,
• Regeneracja poporodowa,
• Wzmocnienie mięśni dna miednicy,
• Stan po prostatektomi.

Przebieg zabiegu:

Zabieg zazwyczaj przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta ustawia w okolicy zmienionej chorobowo aplikator wytwarzający pole elektromagnetyczne o wysokiej intensywności. Fizjoterapeuta ustawia odpowiednie paramenty oraz dobiera dawki natężenia pola elektromagnetycznego do subiektywnych odczuć pacjenta. Zabieg jest odczuwalny przez pacjenta poprzez odczucie drgań lub napięć mięśni, ale nie powinien wywoływać bólu. Zabieg trawa od 6 do 12 min do 5 –10 zabiegów w serii. Na czas zabiegu niezbędne jest usunięcie wszelkich części metalowych z ciała m.in. łańcuszki, pierścionki również metalowe części garderoby.

Przeciwwskazania:

• Podwyższona temperatura ciała,
• Ciąża,
• Niewydolność układu krążenia,
• Rozrusznik serca, aparaty słuchowe, pompy insulinowe, pompy leków,
• Choroba nowotworowa,
• Wszczepione implanty metalowe, np. proteza stawu biodrowego,
• Chrząstka wzrostu,
• Zabiegi bezpośredniej okolicy głowy

Krioterapia polega na miejscowym schładzaniu tkanek oparami ciekłego azotu. Temperatura oparów wydobywających się z wylotu dyszy ma około -160 °C. Zabieg trwa od 30s do 3min w zależności od powierzchni zabiegowej i tolerancji pacjenta. W pierwszej fazie reakcji organizmu na zimno następuje zwężenie naczyń krwionośnych, a w drugiej czterokrotnie rozszerzenie, które utrzymuje się do 3h. Zmniejszenie bólu, związane jest ze zmniejszeniem szybkości przewodnictwa we włóknach nerwowych, hamowaniem nocyceptorów w skórze, częściowym lub całkowitym zablokowaniem włókien C i zmniejszeniem uwalniania mediatorów bólu. Efekt ten występuje po 3 min oddziaływania na tkanki parami azotu o temperaturze od -180 do -110°C i utrzymuje się 3-4h.

Działanie:

• Działanie przeciwbólowe,
• Zmniejszenie obrzęków,
• Zwiększenie przekrwienia
• Zwiększenie zakresu ruchomości stawów,
• Przyspieszenie procesu gojenia się ran,
• Zwiększenie tolerancji wysiłku fizycznego.

Wskazania:

• Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS),
• Łuszczycowe zapalenie stawów,
• Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK),
• Dna moczanowa,
• Niedowłady spastyczne,
• Fibromialgia,
• Naderwania przyczepów ścięgien i więzadeł,
• Przykurcze stawowe i mięśniowe,
• Przeciążenia mięśni,
• Pierwotna i wtórna osteoporoza – zespoły algodystroficzne,
• Stłuczenia i ich następstwa (dolegliwości bólowe, obrzęki, wysięki),
• Świeże oparzenia skóry,
• Nerwobóle kręgosłupa szyjnego,
• Kręcz karku,
• Dyskopatie szyjne,
• Zwichnięcie barku,
• Zespól bolesnego barku,
• Entezopatie,
• Sztywność stawowa po złamaniach wyrostka łokciowego,
• Stany pooperacyjne kręgosłupa,
• Dyskopatie lędźwiowe,
• Rwa kulszowa,
• Stan po rekonstrukcji wiązadeł,
• Chondromalacja rzepki,
• Usunięcie łąkotki,
• Skręcenie stawu kolanowego,
• Zwichnięcia rzepki,
• Stłuczenie mięśni,
• Zapalenie ścięgna Achillesa,
• Skręcenie stawu skokowego,
• Ostrogi piętowe,
• Zapalenie ścięgien

Przebieg zabiegu:

Zabieg wykonuje się specjalną dyszą, z której wylatują opary ciekłego azotu. Część ciała poddawana zabiegowi powinna być czysta i sucha, bez zmian skórnych. Zabieg trwa od 30s do 3min, w zależności od powierzchni zabiegowej i tolerancji pacjenta. W trakcie zabiegu, trzeba niezwłocznie poinformować fizjoterapeutę o uczuciu szczypania, pieczenia oraz nasilającego się bólu.

Przeciwwskazania: 

• Niewydolności krążenia obwodowego z następowym upośledzeniem trofiki skóry i tkanki
podskórnej,
• Miejscowe odmrożenia i zmiany popromienne,
• Krioglobulinemia, zimna agutynacja lub hemoliza, hemoglobinuria na zimna,
• Uczulenie na zimno (pokrzywka),
• Zespół Raynauda,
• Zaburzenia troficzne,
• Zaburzenia czucia,
• Znaczna niedokrwistość,
• Polineuropatie,
• Ostre infekcje i stany gorączkowe,
• Ciężkie choroby serca i układu krążenia,

Terapia laserem HIL to metoda fizykoterapii, która polega na naświetlaniach określonych powierzchni ciała punktowo lub na większych obszarach, w celu osiągnięcia efektów terapeutycznych, dzięki biostymulacji komórek za pomocą energii promieniowania laserowego. Maksymalna moc wynosząca do 12W pozwala na bardzo głębokie przenikanie światła laserowego.

Efekty terapii:

• efektywna stymulacja tkanek oraz receptorów bólowych do 12 cm głębokości
• efekt termiczny, czego nie zauważymy w terapii laserem niskiej mocy (LLLT – Low Level Laser Therapy). Wytworzone ciepło rozluźnia mięśnie, poprawia krążenie krwi i powoduje, że terapia jest odczuwalna dla pacjenta. Terapię HIL można zastosować praktycznie w dowolnym miejscu w obrębie ciała. Słowo „laser” jest akronimem angielskiej nazwy: light amplification by stimulated emission of radiation (wzmocnienie światła przez wymuszoną emisję promieniowania).

Działanie:

• Przeciwbólowe (natychmiastowa, silna i długotrwała ulga w bólu) – Wykorzystanie długości fal światła laserowego bliskich 1000nm w trybie ekstremalnie krótkich impulsów nadaje technologii HIL całkowicie nową właściwość terapeutyczną. W momencie dotarcia do skóry światło laserowe tworzy w ludzkiej tkance falę fotomechaniczną właściwą dla danej długości fali. Ta mechaniczna stymulacja wolnych zakończeń nerwowych i innych receptorów bólu w tkance podskórnej blokuje bramkę bólową i przynosi natychmiastową ulgę w bólu.
• Poprawa mikrocyrkulacji – Mechaniczna fala stymuluje miejscowe krążenie i wspiera drenaż limfatyczny chorego obszaru. Łącząc biostymulację oraz stymulację fotomechaniczną, HIL skutecznie leczy tkanki, jednocześnie likwidując ból bez ryzyka uzależnienia od tej formy terapii
• Biostymulacja – Mechanizm ten oznacza zdolność do biologicznego stymulowania i regeneracji tkanek na poziomie komórkowym. Fale o długości: 810/980nm i 1064nm wywierają silny wpływ na biologiczne chromofory, pozwalając na maksymalne efekty terapeutyczne bez obawy o skutki niepożądane

Wskazania: 

• Artroza (choroba zwyrodnieniowa stawów) – analgezja, biostymulacja,
• Bark zamrożony – analgezja, biostymulacja,
• Blizny – biostymulacja,
• Ból grzbietu – analgezja, biostymulacja,
• Ból lędźwiowo-krzyżowy – analgezja, biostymulacja,
• Ból odcinka szyjnego kręgosłupa – analgezja, biostymulacja,
• Grzybica paznokci,
• Opryszczka wargowa,
• Trądzik – biostymulacja,
• Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego – analgezja, biostymulacja,
• Jałowa martwica guzowatości kości piszczelowej – analgezja, biostymulacja,
• Niedowład nerwu twarzowego – analgezja, biostymulacja,
• Rany otwarte – biostymulacja,
• Redukcja bólu,
• Regeneracja nerwu – analgezja, biostymulacja,
• Relaksacja mięśni / punkty spustowe – analgezja, biostymulacja,
• Skręcenie stawu – analgezja, biostymulacja,
• Zapalenie kaletki – analgezja, biostymulacja,
• Zapalenie nadkłykcia kości ramiennej – analgezja, biostymulacja,
• Zapalenie pochewki ścięgna – analgezja, biostymulacja,
• Zapalenie rozcięgna podeszwowego – analgezja, biostymulacja,
• Zapalenie ścięgna – analgezja, biostymulacja,
• Zapalenie więzadła rzepki „kolano skoczka” – analgezja, biostymulacja,
• Zespół bolesnego barku – analgezja, biostymulacja,
• Zespół cieśni nadgarstka – analgezja, biostymulacja,
• Zespół kanału stępu – analgezja, biostymulacja,
• Zespół mięśnia piszczelowego przedniego – analgezja, biostymulacja,
• Zmiany zwyrodnieniowe stawów – analgezja, biostymulacja,
• Zwiększone napięcie mięśniowe – analgezja, biostymulacja.

Przebieg zabiegu:

Fizjoterapeuta ocenia stan skóry w miejscu poddawanym naświetlaniom wiązkami lasera. Po wykluczeniu przeciwskazań, zabezpiecza się wzrok poprzez nałożenie specjalnych okularów zarówno u pacjenta jak i u fizjoterapeuty. Następnie kieruje się wiązkę lasera na obszar wymagający terapii. Zabieg trwa zazwyczaj od kilku do kilkunastu minut, w zależności od rozmiaru obszaru, który ma być leczony, a także od konkretnej dolegliwości.

Przeciwwskazania:

• Aplikacja na okolice oczu,
• Aplikacja w okolice gruczołów wydzielania wewnętrznego,
• Epilepsja,
• Ciąża – okolice kręgosłupa lędźwiowego i brzucha,
• Nowotwór – z wykluczeniem stanu terminalnego,
• Wysoka gorączka,
• Menstruacja – okolice kręgosłupa lędźwiowego i brzucha,
• Nadwrażliwość na światło,
• Przyjmowanie leków światło uczulających

Kąpiel wirowa to zabieg z zakresu hydroterapii. Może być stosowany miejscowo na okolice rąk lub nóg. Polega na umieszczeniu części ciała poddawanej zabiegowi
w specjalnej wannie i uruchomieniu masażu wirowego.

Jak działa kąpiel wirowa:

• rozluźnia tkanki
• zmniejsza obrzęki
• zmniejsza dolegliwości bólowe
• poprawia krążenie

W jakich problemach m.in. pomaga:

• stany po złamaniach/urazach w obrębie kończyn górnych lub dolnych
• przykurcze mięśniowe
• obrzęki limfatyczne
• przewlekłe dolegliwości bólowe np. w przebiegu chorób reumatycznych

Przedbieg zabiegu:

Fizjoterapeuta ocenia stan skóry w miejscach poddawanych zabiegowi. Po napełnieniu specjalnej wanny wodą, pacjent umieszcza nogi lub ręce w wannie na 15 –20 minut w zależności od wskazań. Fizjoterapeuta uruchamia specjalny system efektywnych dysz, które wprawiają wodę w ruch wirowy. Na zabieg warto zabrać ze sobą klapki kąpielowe.

Działanie:

Wskazania: 

• Zaburzenia naczynioruchowe,
• Utrudniony zrost kości,
• Blizny i przykurcze bliznowate,
• Stany zapalne skóry, tkanek miękkich,
• Zaburzenie ukrwienia tkanek,
• Nerwobóle, uszkodzenia nerwów,
• Rwa kulszowa,
• Niepełny zrost kostny,
• Obrzęki,
• Zespół Sudeck`a,
• Stany niedokrwienne siatkówki i nerwu wzrokowego,
• Nadmierna potliwość,
• Choroba Burgera. Zakrzepowo–zarostowe zapalenie obwodowych tętnic i żył,
• Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS),
• Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK),
• Dna moczanowa,
• Przykurcz rozcięgna dłoniowego (przykurcz Dupuytrena),
• Choroba de Quervaina.

Przebieg zabiegu

Zabieg zazwyczaj przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce bólu lub zmienione chorobowo. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, nasączone substancją leczniczą, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych.  Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu.

Działania niepożądane:

Pacjent w trakcie zabiegu nie musi odczuwać mrowienia. Wartość graniczna prądu w trakcie zabiegu jonoforezy ma bardzo istotne znaczenie, gdyż prądem stałym można doprowadzić do poparzenia pacjenta. W konsekwencji powstają bardzo trudno gojące się rany Działaniem niepożądanym jest również wystąpienie działań niepożądanych wywołanych przez lek wprowadzany za pomocą jonoforezy.

Wszelkie uczucia dyskomfortu lub inne objawy odczuwane w trakcie zabiegu należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie.

Elektrostymulacja wysokonapięciowa jest stosunkowo nową metodą leczniczą polega na aplikowaniu do tkanki bardzo krótkich jednokierunkowych impulsów o bardzo wysokim napięciu, od 100 do 300 V, czasami nawet 500V, co umożliwia głęboką penetrację włókien mięśniowych, pobudzanie czuciowych i ruchowych włókien nerwowych oraz mięśni szkieletowych. Znacznie poprawia się krążenie obwodowe, następuje zmniejszenie się napięcia mięśniowego, także zmniejszenie się dolegliwości bólowych przy urazach narządów ruchu.

Działanie: 

• Intensyfikacja procesów regeneracyjnych,
• Działanie bakteriostatyczne,
• Zmniejsza napięcie mięśniowe,
• Przeciwbólowe

Wskazania: 

• Leczenie owrzodzeń troficznych, trudno gojących się ran, zmian martwiczych, w szczególności:
o owrzodzenia żylne podudzi,
o owrzodzenia w przebiegu cukrzycy,
o leczenie odleżyn,
o leczenie powierzchownych ubytków tkanek,
o leczenie zainfekowanych ran
• Leczenie obrzęków przewlekłych i ostrych, w tym pooperacyjnych,
• Zmniejszanie ostrego bólu pourazowego i pooperacyjnego,
• Zmniejszanie nieustępującego bólu przewlekłego,
• Reedukacja i poprawa sprawności mięśni,
• Hamowanie spastyczności mięśni,
• Reedukacja nerwów obwodowych,
• Opóźnianie odnerwienia i atrofii tkanek poprzez stymulowanie skurczy mięśniowych

Przebieg zabiegu:

Zabieg zazwyczaj przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce bólu. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych.  Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu.

Przeciwwskazania: 

• Choroby skóry, wypryski,
• Ostre procesy zapalne, infekcje, gorączka,
• Zaburzenia czucia,
• Nowotwory,
• Ciąża,
• Choroby zakaźne,
• Rozrusznik serca,
• Metal na drodze przepływu prądu,
• Miażdżyca zarostowa tętnic,
• Epilepsja,
• Zakrzepowość, zatorowość.

Elektrostymulacja prądami TENS  jest sprawdzoną klinicznie, nieinwazyjną i niefarmakologiczną terapią przeciwbólową. Prądy TENS jest to rodzaj przezskórnej elektrostymulacji nerwów, który wykorzystuje prądy impulsowe małej częstotliwości. Prądy TENS przesyłają do ciała pacjenta impulsy elektryczne o niskiej amplitudzie, stymulując jedynie nerwy czuciowe. Impuls elektryczny, który dociera do rdzenia kręgowego może zostać odczytany w dwojaki sposób.

• Zasada Bramki Kontrolnej Walla i Melzacka. Teoria bramki bólu zakłada, że impuls TENS dociera do ośrodkowego układu nerwowego szybciej, niż impulsu bólowy. Dzieje się tak dlatego, że nerwy niosące impuls odczuwalny z urządzenia są grubsze, niż te niosące impuls bólowy.
• Teoria endorfin: Prądy TENS powodują wytwarzanie endorfin, czyli naturalnych substancji przeciwbólowych. Oddziaływanie prądem małej częstotliwości 1-20Hz, krótkimi impulsami, ale o dużym natężeniu powoduje zmniejszenie dolegliwości bólowych o charakterze przewlekłym. Odczuwanie bólu trwającego dłuższy okres prowadzi do zmniejszenia wydzielania lokalnego endorfin. Terapia prądami TENS o małej częstotliwości podnosi ten poziom.

Efekty przy takiej terapii pojawiają się później, ale trwa on dłużej (do kilku godzin). Oddziaływanie prądem o dużej częstotliwości 80-120Hz, ale o małym natężeniu powoduje zmniejszenie dolegliwości bólowych o charakterze ostrym. Efekty przy takiej terapii pojawiają się już po kilkudziesięciu sekundach, ale jest on krótkotrwały. Takie parametry stosuje się w przypadku bólu nagłego w celu uzyskania szybkiej ulgi.

Działanie:

• Przeciwbólowe

Wskazania:

• Bóle odcinka szyjnego kręgosłupa,
• Bóle pooperacyjne,
• Bóle po amputacjach,
• Bóle przewlekłe mięśni i stawów,
• Bóle fantomowe,
• Zapalenie ścięgien,
• Półpasiec,
• Bóle w kręczu szyi,
• Bóle po złamaniach,
• Bóle w zespole łokcia tenisisty i przy zespole cieśni nadgarstka,
• Inne bóle o charakterze neurogennym,
• Bóle naczyniowe (szczególnie w zespole Buergera),
• Bóle menstruacyjne,
• Bólach zębów (szczególnie przy powikłaniach po ekstrakcji),
• Lumbago,
• Bóle przy chorobie Reymonda,
• Bóle kręgosłupa,
• Bóle przy porażeniach połowiczych,
• Bóle reumatyczne, artretyzm,
• Neuralgie,
• Neuropatia (parestezje, drętwienie i kłucie obwodowych części kończyn),
• Upośledzenie czucia,
• Bóle porodowe (I faza porodu – przykręgosłupowo na poziomie Th10-L1, II faza porodu od S2-S4, stosując TENS w I fazie porodu można skrócić czas trwania porodu).

Przebieg zabiegu

Podczas zabiegu pacjent siedzi lub leży w wygodnej pozycji. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce bólu. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych.  Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu.

Przeciwwskazania:

• Nowotwór – z wykluczeniem fazy terminalnej,
• Choroby serca,
• Epilepsja,
• Rozrusznik serca,
• Zaburzenia czucia,
• Obecność metalowych elementów w tkankach w miejscu objętym zabiegiem,
• Nieustabilizowane choroby układu krążenia,
• Utrudniony kontakt z pacjentem,
• Ciąża (możliwość wykonania podczas porodu w celu zmniejszenia bóli porodowych)
• Padaczka,
• Świeże rany czy stany zapalne skóry,
• Odmrożenia bądź poparzenia,

Wszelkie uczucia dyskomfortu lub inne objawy odczuwane w trakcie zabiegu należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie.

Ultradźwięki – podczas zabiegu wykorzystuje się drgania mechaniczne o częstotliwości 800−24 000 kHz. Zjawiska występujące w tkankach ludzkich poddanych działaniu ultradźwięków są bardzo różne w zależności od miejsca ich stosowania. Efektem działania ultradźwięków na tkanki jest działanie mechaniczne zwane „mikromasażem”, które spowodowane jest wahaniem ciśnień wywołanych przebiegiem fali dźwiękowej. Również bardzo ważną składową ich działania jest wpływ na biochemię tkanek, co prowadzi do ich lepszego utleniania.

Działanie: 

• Zwiększenie przepuszczalności błon komórkowych,
• Zmiany w strukturze koloidów tkankowych i ich uwodnienie,
• Usprawnienie oddychania tkankowego,
• Zwiększenie przemiany materii komórek,
• Zmiany w układach jonowych tkanek
W wyniku połączenia efektów oddziaływania wszystkich opisanych powyżej zjawisk ultradźwięki mają
następujące oddziaływanie na organizm ludzki:
• Przeciwbólowe oraz przeciwzapalne,
• Zwiększające ukrwienie tkanek,
• Zmniejszające napięcie mięśni,
• Zwiększające rozciągliwość tkanki łącznej (blizny, stany po urazach mięśni i torebek stawowych)
przyspieszają gojenie ran

Wskazania: 

• Artretyzm
• Bark zamrożony
• Blizny
• Bliznowce
• Fibriomialgia
• Bóle odcinka lędźwiowego i krzyżowego kręgosłupa
• Choroba Raynauda
• Krwiaki stan podostry/przewlekły
• Ostrogi piętowe
• Zespół Sudecka
• Przykurcz Dupytrena
• Punkty spustowe
• Relaksacja mięśni
• Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS)
• Skręcenie stawów
• Stan zapalny krętarza stan podostry, przewlekły
• Stłuczenie stan ostry i przewlekły
• Szczękościsk (zaburzenia stawu skroniowo-żuchwowego)
• Zapalenie kaletek stan ostry i przewlekły
• Zapalenie nadkłykcia kości ramiennej (Łokieć golfisty, tenisisty)
• Zapalenie pochewek ścięgien
• Zapalenie przydatków stan podostry
• Zmiany pozapalne przymacicza
• Zapalenie ścięgien
• Zmiany pozapalne śluzówki macicy
• Zapalenie stawów
• Zapalenie torebki stawowej
• Zespół cieśni nadgarstka
• Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK)
• Zwiększone napięcie mięśniowe
• Zwalczanie bólu

Przebieg zabiegu:

Zabieg przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Terapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej (miejsca bólu lub innego zleconego na skierowaniu). W miejscu zabiegu zostanie zastosowany środek sprzęgający w postaci żelu. Zabieg polega na użyciu specjalnej głowicy emitującej ultradźwięki o odpowiednio dobranych parametrach, która pozostaje w ścisłym kontakcie ze skórą. Fizjoterapeuta ruchami kolistymi poddaje tkanki działaniom ultradźwięków. W trakcie zabiegów pacjent nie odczuwa działania ultradźwięków.

Przeciwwskazania:

• Nowotwory i stany po ich operacyjnym usunięciu do 5 lat,
• Ciąża,
• Czynne procesy gruźlicze,
• Skazy krwotoczne,
• Niewydolność krążenia i zaburzenia rytmu serca,
• Ciężki stan ogólny i wyniszczenie,
• Niezakończony wzrost kości w obszarze tarczy wzrostowej,
• Nerwobóle niewyjaśnionego pochodzenia,
• Ostre procesy zapalne i stany gorączkowe,
• Cukrzyca,
• Zakrzepowe zapalenie żył,
• Elektroniczne i metalowe implanty w obrębie zabiegu,
• Czas do 8 miesięcy od naświetlań promieniami RTG
• Zaburzenia ukrwienia obwodowego,
• Neuropatie,
• Wypadanie krążka międzykręgowego,
• Stany po wycięciu łuku kręgowego,
• Okolice nasad kości u dzieci,
• Przerwanie ciągłości tkanek w miejscu zabiegu,
• W przypadku implantów i endoprotez należy zachować środki ostrożności.

Fonoforeza to metoda miejscowego wprowadzania w głąb tkanek związków chemicznych za pomocą ultradźwięków. W trakcie zabiegu na pacjenta działają więc dwa czynniki takie jak fala
ultradźwiękowa oraz zastosowany lek. Aby wzmocnić działanie ultradźwięków stosuje się maści, kremy, żele zawierające substancje czynne – przeciwzapalne, przeciwbólowe, poprawiające ukrwienie lub ułatwiające uelastycznienie blizn.

Działanie:

• Wprowadzenie leku bezpośrednio do krążenia, a nie przez układ żyły wrotnej,
• Możliwość przedłużenia działania substancji leczniczy o krótkim biologicznie okresie półtrwania,
• Możliwość przerwania w dowolnej chwili dawkowania leku,
• Miejscowe działanie leku ograniczone do struktur objętych procesem chorobowym.
Wskazania do zabiegów fonoforezy:
• Zespoły bólowe stawów i kręgosłupa,
• Nerwobóle,
• Zespół bolesnego łokcia i barku,
• Zapalenie przydatków.
• Stany po urazach narządu ruchu (gdy ustąpi zagrożenie krwawienia i wysięku),
• Choroby reumatyczne w okresie małej aktywności,
• Zespoły przeciążeniowe stawów i ścięgien, przykurcze ścięgien oraz mięśni,
• Zespoły bólowe, np. po amputacyjne,
• Blizny i bliznowce,
• Obrzęki, krwiaki,

Przebieg zabiegu

Zabieg przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Terapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej (miejsca bólu lub innego zleconego przez lekarza). W miejscu zabiegu zostanie zastosowany środek w postaci żelu lub maści o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym lub przeciwobrzękowym itp. Zabieg polega na użyciu specjalnej głowicy, która pozostaje w ścisłym kontakcie ze skórą. Fizjoterapeuta ruchami kolistymi wprowadza w powierzchnie zabiegową lek, bardziej efektywnie niż przy klasycznej aplikacji (potoczne wsmarowanie ).

Przeciwwskazania: 

• Nowotwory i stany po ich operacyjnym usunięciu do 5 lat,
• Ciąża,
• Czynne procesy gruźlicze,
• Skazy krwotoczne,
• Niewydolność krążenia i zaburzenia rytmu serca,
• Ciężki stan ogólny i wyniszczenie,
• Niezakończony wzrost kości w obszarze tarczy wzrostowej,
• Nerwobóle niewyjaśnionego pochodzenia,
• Ostre procesy zapalne i stany gorączkowe,
• Cukrzyca,
• Zakrzepowe zapalenie żył,
• Elektroniczne i metalowe implanty w obrębie zabiegu,
• Czas do 8 miesięcy od naświetlań promieniami RTG
• Zaburzenia ukrwienia obwodowego,
• Neuropatie,
• Wypadanie krążka międzykręgowego,
• Stany po wycięciu łuku kręgowego,
• Okolice nasad kości u dzieci,
• Przerwanie ciągłości tkanek w miejscu zabiegu,
• W przypadku implantów i endoprotez należy zachować środki ostrożności

Diatermia krótkofalowa – zabieg polegający na głębokim przegrzaniu tkanek pod wpływem pola elektrycznego lub pola magnetycznego wielkiej częstotliwości. Daje korzystne wyniki leczenia we wszystkich schorzeniach, w których celowe jest stosowanie ciepła.

Działanie: 

• Zwiększenie liczby białych krwinek, histocytów i fibroblastów w obrębie rany,
• Przyspieszenie wchłaniania (zaniku) obrzęku,
• Wspomaganie resorpcji (wchłaniania) wysięku,
• Hamowanie (osłabianie) procesu zapalnego,
• Przyspieszanie tworzenia struktury kolagenu (tkanki łącznej włóknistej),
• Stymulacja procesów kościotwórczych (osteogenezy),
• Łagodzenie dolegliwości bólowych.

Wskazania: 

• Leczenie różnego rodzaju podostrych i przewlekłych stanów zapalnych np. stawów,
• Zapalenie okołostawowe,
• Zapalenie pochewek ścięgnistych,
• Zapalenie płuc, pęcherza moczowego,
• Zwyrodnienia kręgosłupa,
• Nerwobóle i zapalenie nerwów,
• Przewlekłe zapalenie zatok obocznych nosa, migdałków, ucha, krtani,
• Nieżyt oskrzeli,
• Stan po zapaleniu opłucnej,
• Odmrożenia,
• Stany pourazowe,
• Mięśniobóle,
• Entezopatie (bolesne zmiany chorobowe przyczepów ścięgnistych mięśni do kośćca),
• Zaburzenia czynności dokrewnej jajników,
• Ropne zapalenie gruczołów potowych,
• Zapalenie wątroby (faza po przebytej żółtaczce),
• Zespół Raynauda,
• Przewlekłe zapalenie oskrzeli.

Przebieg zabiegu:

Zabieg przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej (miejsca bólu lub innego zleconego na skierowaniu). W okolicach miejsca zabiegowego zostaną umieszczone solenoidy (płytki), które wytworzą pole elektromagnetyczne, które będzie oddziaływać na miejsce zmienione chorobowo. Podczas zabiegu może byś wyczuwalne lekkie ciepło w zależności od wskazania. Na czas zabiegu niezbędne jest usunięcie wszelkich części metalowych z ciała m.in. łańcuszki, pierścionki również metalowe części garderoby.

Przeciwwskazania:

• Ciąża,
• Rozrusznik serca,
• Trwające krwawienie,
• Choroba nowotworowa – przebyta choroba nie jest przeciwwskazaniem,
• Czynna gruźlica (brak dowodów szkodliwości, ale tradycyjnie uznana za przeciwwskazanie),
• Znaczne ograniczenia lub utrudnienia krążenia krwi, w tym niedokrwienie tkanek,
• Radioterapia lub stosowanie innych rodzajów promieniowania jonizującego w poprzednich 6 miesiącach, w okolicy,
• Należy unikać: okolic jąder, kostnienia u dzieci oraz miejsc, takich jak oczy i okolice narządów płciowych, zabiegów w okolicy brzucha i miednicy podczas menstruacji,
• W przypadku metalowych implantów lub innych metalowych elementów, średnia moc energii nie powinna przekraczać 5 watów,
• Ropne stany zapalne ucha środkowego i pęcherza żółciowego,
• Jeżeli nie jest możliwe usunięcie metalowych przedmiotów z obszaru poddawanego terapii to należy unikać ich ekspozycji na pole elektromagnetyczne. Należą do nich, ale nie tylko:
– Zewnętrzne przedmioty metalowe: aparaty ortodontyczne, wypełnienia stomatologiczne, staplery, zewnętrzne systemy unieruchamiające.
– Wewnętrzne przedmioty metalowe: zastawki, endoprotezy stawów, metalowe wkładki wewnątrzmaciczne, wszczepy metalowe, wewnętrzne systemy unieruchamiające, płyty, śruby, druty itp.

Suche igłowanie jest jedną z metod leczenia wykorzystywanych w ortopedycznej terapii manualnej przez fizjoterapeutów, osteopatów, chiropraktyków oraz lekarzy. W terapii tej wykorzystuje sterylne, jednorazowe igły do akupunktury w celu leczenia bólu i dysfunkcji w obrębie narządu ruchu.

Wskazania:

• Zespół cieśni podbarkowej
• Zespoły bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa
• Neuralgia podpotyliczna
• Zespoły bólowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa
• Bóle mięśniowo-powięziowe
• Zespół mięśni gruszkowatego
• Kolano biegacza
• Zespół pasma biodrowo-piszczelowego
• Tendinopatia stożka rotatorów
• Entezopatie
• Napięciowe bóle głowy
• Fibromialgia
• Zapalenie rozcięgna podeszwowego
• Blizn

Procedura ta nie jest tożsama z akupunkturą. Akupunktura jest częścią Tradycyjnej Medycyny Chińskiej, natomiast suche igłowanie jest techniką medycyny zachodniej, która wymaga diagnozy medycznej.

Przebieg zabiegu:

Sucha igłoterapia polega na wprowadzeniu cienkiej igły bezpośrednio do mięśniowo-powięziowych punktów spustowych.

Przed przystąpieniem do nakłucia terapeuta palpacyjnie bada wrażliwe miejsce w celu zlokalizowania skurczu mięśniowego. Dobiera długość i grubość igły odpowiednią dla stanu zdrowia pacjenta i rozmiaru jego ciała, a następnie wprowadza ją w skórę w odpowiednio wcześniej ustalone miejsce.

Igły wprowadzane są z zachowaniem procedur bezpieczeństwa: skóra jest odkażona, igły sterylne, a ręce fizjoterapeuty zabezpieczone są jednorazowymi rękawiczkami.

Wbicie igły wywołuje impuls, który przechodząc przez rdzeń kręgowy, trafia do włókien mięśniowych napiętego pasma. Impuls ten wywołuje bezwarunkowy odruch – lokalny skurcz mięśniowy, który zmniejsza napięcia i prowadzi do rozluźnienia, a ostatecznie do zmniejszenia bólu.

W trakcie zabiegu pacjent poczuje niewielkie ukłucie. W zależności od techniki igłowania wybranej przez terapeutę, może poczuć również ból mięśni lub ich chwilowy skurcz. Są to normalne i pożądane odczucia, które prowadza do doświadczenia ulgi, uczucia rozluźnienia, odciążenia ciała, odnośnie odczuwanych wcześniej objawów bólowych.

Blizna to tkanka, która zastępuje skórę, która na skutek różnych czynników uległa uszkodzeniu.

Ze względu na mechanizm powstawania wyróżniamy rodzaje blizn:

• pooperacyjne (np. po zabiegach zespolenia złamań lub po operacjach plastycznych)
• pourazowe (np. po skaleczeniu, kontuzjach)
• po oparzeniach

Blizna, czyli to co widzimy na swoim ciele to tylko „ wierzchołek góry lodowej”. Zdarza się, że zaburzenia w obrębie blizny skutkują bólem w innych, nawet bardziej odległych częściach ciała .

Kiedy zgłosić się do fizjoterapeuty – wskazania do terapii blizny to m.in.:

• jakikolwiek dyskomfort w obrębie blizny (np. sztywność, ciągnięcie)

• nierówności na bliźnie bądź w jej obszarze (np. zgrubiania, pofałdowania)

• wygląd blizny – wgłębienie, wyniesienie ponad skórę lub rozrastanie się obszaru blizny poza jej pierwotny obszar

• dziwne/niepokojące odczucia w obrębie blizny (np. brak czucia, nadwrażliwość, pieczenie, ból)

Wykorzystywane przez nas metody pracy z blizną:

• Metoda Scar Work

• Pinopresura

• Suche igłowanie

• Kinesiotaping (wspomagająco)

Warto pamiętać, że każda blizna jest inna i wymaga indywidualnej oceny i podejścia terapeutycznego.

Terapia manualna twarzy to zabieg, na który składają się techniki mające na celu poprawić ukrwienie i dotlenić tkanki w obrębie twarzy i dekoltu, co będzie skutkowało efektem anti-aging.

Warto także korzystać z tej metody prewencyjnie – zanim jeszcze zauważymy pierwsze objawy starzenia.

Składową zabiegu. jest także masaż transbukalny – wykonywany wewnątrz jamy ustnej. Szczególnie doceniany przez osoby cierpiące na bruksizm (zaciskanie zębów).

Jakich można spodziewać się efektów:

• poprawa owalu twarzy
• spłycenie zmarszczek
• ujędrnienie skóry
• rozluźnienie szczęki (szczególnie istotne u osób cierpiących na bruksizm)
• redukcja obrzęków

Przeciwwskazania do wykonania zabiegi terapii manualnej twarzy to m.in.:

• aktywne zmiany trądzikowe w obszarze twarzy, szyi i dekoltu
• stany zapalne wewnątrz jamy ustnej (np. po usunięciu zęba lub znane zapewne wszystkim afty)
• stan po zabiegach medycyny estetycznej np. botoks, nici liftingujące (do indywidualnego ustalenia z fizjoterapeutą)
• aktywne infekcje i gorączka

Dla osiągnięcia zadowalających efektów zaleca się wykonanie zabiegów w serii – ilość i częstotliwość do indywidualnego ustalenia z fizjoterapeutą.

Światło lasera o małej mocy to wiązka fotonów (małych pakietów energii), która jest absorbowana przez tkanki i przekształcana w mitochondriach energię wewnątrzkomórkową. Energia laserów LLLT jest na tyle niska, że nie wywołuje destrukcji tkanek i na tyle wysoka (>1 mW), że jest w stanie wpływać na aktywność biologiczną tkanek, wspomagać ich regenerację i hamować stany chorobowe. Laser o małej mocy zwane są również jako lasery biostymulacyjne. Działanie terapii laserem o małej mocy (LLLT) jest dobrze udokumentowane i potwierdzone wynikami ponad 2500 badań naukowych przeprowadzonych w wielu ośrodkach uniwersyteckich.

Działanie:

• Zwiększa odpowiedź czynnika wzrostu,
• Zwiększa syntezę ATP,
• Zwiększa proliferację komórek,
• Zwiększa ruchliwość komórek,
• Zwiększa angiogenezę,
• Nasila przebudowę macierzy pozakomórkowej,
• Wywołuje zmiany metabolizmu neuroprzekaźników — serotoniny i endorfin,
• Zmniejsza aktywność nocyceptywną,
• Zwiększa odpowiedź układu immunologicznego.
Oddziaływania te dotyczą różnych typów komórek, takich jak: makrofagi, fibroblasty, komórki śródbłonka i mastocyty. Prowadzi to do intensywniejszego i przyspieszonego gojenia się ran, zmniejszenia bólu i zwiększenia odpowiedzi immunologicznej.

Wskazania:

• Bliznowce,
• Czyraki,
• Rany pooperacyjne,
• Krwiaki,
• Liszaj płaski,
• Odleżyny,
• Oparzenia,
• Opryszczka,
• Rozstępy,
• Trądzik, trądzik różowaty,
• Wrzody goleni,
• Zapalenia około wargowe skóry,
• Zapalenie skóry,
• Świeże blizny,
• Opryszczka narządów płciowych,
• Ostre zapalenie szyjki macicy,
• Przewlekłe zapalenie szyjki macicy,
• Ropień gruczołu Bartoliniego,
• Zanik sromu,
• Zapalenie pochwy- przewlekłe i ostre,
• Naczynioruchowy nieżyt nosa,
• Ostre zapalenie ucha środkowego,
• Pourazowe rozerwanie błony bębenkowej,
• Przewlekłe zapalenie ucha środkowego,
• Stan po wycięciu migdałków,
• Zapalenie migdałków,
• Zapalenie zatok- ostre i przewlekłe,
• Aftowe zapalenie jamy ustnej,
• Stłuczenie,
• Ból ścięgna Achillesa,
• Ból okolicy krzyżowej,
• Bóle grzbietu,
• Chodropatia rzepki,
• Choroba Dupytrena,
• Choroba zwyrodnieniowa stawów,
• Dna moczanowa (dnawe zapalenie stawu),
• Entezopatie,
• Ostroga piętowa,
• Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS),
• Skręcenie stawu,
• Choroba Peyroniego. Stwardnienie plastyczne prącia,
• Zapalenie kaletki,
• Zapalenie nadkłykca,
• Zapalenie pochewek ścięgien,
• Zapalenie stawu,
• Zespół cieśni nadgarstka,
• Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK),
• Zespół Tietzego,
• Paradontoza,
• Nerwoból nerwu trójdzielnego,
• Zapalenie dziąseł,
• Zapalenie zębodołu,
• Zapalenie ozębnej

Przebieg zabiegu

Zabiega przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej (zazwyczaj miejsca bólu lub zmienionego chorobowo). Po ustawieniu odpowiednich parametrów rozpoczyna się zabieg. Laseroterapia nie jest odczuwalna. Konieczne jest zastosowanie okularów ochronnych. Podczas zabiegu należy siedzieć lub leżeć w miarę możliwości nieruchomo. O zakończeniu zabiegu informuje fizjoterapeuta. Czas zabiegu jest uzależniony od powierzchni i dawki wprowadzonej energii.

Przeciwwskazania:

• Aplikacja na okolice oczu,
• Aplikacja w okolice gruczołów wydzielania wewnętrznego,
• Epilepsja,
• Ciąża – okolice kręgosłupa lędźwiowego i brzucha,
• Nowotwór,
• Wysoka gorączka,
• Menstruacja – okolice kręgosłupa lędźwiowego i brzucha,
• Nadwrażliwość na światło,
• Przyjmowanie leków światło uczulających

O wszelkich przeciwwskazaniach do zabiegu należy wcześniej poinformować fizjoterapeutę.

Leczenie zmiennym polem magnetycznym o niskiej częstotliwości powoduje przemieszczanie się jonów czego skutkiem jest hiperpolaryzacja błony komórkowej, co zwiększa wykorzystanie tlenu przez komórkę i tym samym wzmaga przemianę materii. Pole magnetyczne przenika przez wszystkie tkanki równomiernie. Zabiegi mogą być wykonywane poprzez ubranie, gips czy bandaże. Można stosować je również u pacjentów z endoprotezą, gdyż metal nie jest przeciwwskazaniem.

Metody terapii określane jako „magnetoterapia” i „magnetostymulacja” odnoszą się do stosowania stałego (magnesy) lub – najczęściej – zmiennego pola magnetycznego niskiej częstotliwości w celu wywołania zmian funkcjonowania organizmu – osiągnięcia efektów fizjologicznych, pobudzenia, stymulacji
(biostymulacji) – i, w konsekwencji, utrzymania lub poprawy zdrowia.

„Terapia pulsującym polem magnetycznym”, „magnetoterapia” lub „magnetostymulacja” polegają na oddziaływaniu na organizm pola magnetycznego o określonych – jednak różniących się pomiędzy poszczególnymi odmianami tych metod – parametrach.

Magnetoterapia to – umownie – działanie pola magnetycznego o wyższej wartości indukcji magnetycznej i niższej częstotliwości niż w przypadku magnetostymulacji. Najbardziej typowe zastosowania magnetoterapii dotyczą działania przeciwbólowego, przeciwzapalnego oraz przyspieszającego gojenie się ran i zrost kostny. Natomiast magnetostymulacja polega raczej na działaniu służącym poprawie i normalizacji funkcjonowania organizmu w przypadkach ogólnego osłabienia z powodu stanów chorobowych, wysiłku fizycznego lub innych przyczyn.

Efekty fizjologiczne działania pulsującego pola magnetycznego dotyczą zjawisk subkomórkowych (np. na poziomie błon komórkowych), komórkowych (jak nasilenie oddychania komórkowego), tkankowych (wzrost miejscowego unaczynienia i przepływu krwi) i efektów ogólnoustrojowych (poprawa wydolności
organizmu).

Działanie:

• Przeciwbólowe,
• Przeciwzapalne,
• Zmniejszanie napięcia mięśni,
• Rozluźniające,
• Usprawnianie krążenia obwodowego, co przyspiesza gojenie ran oraz regenerację tkanek po krwawieniach i zabiegach operacyjnych,
• Wpływ na wytwarzanie kostniny,
• Pobudzanie przemiany materii,
• Procesów oddychania komórkowego i regeneracji tkankowej,
• Hamowanie procesów destrukcyjnych w stawach,
• Zapobieganie stanom zapalnym.

Wskazania: 

• Zaburzenia krążenia obwodowego, choroby naczyń krwionośnych,
• Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, stawów,
• Reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie wielostawowe,
• Zwyrodnienie kostno-chrzęstne,
• Osteoporoza, jałowa martwica kości,
• Zespoły bólowe mięśni, stawów i kręgosłupa,
• Uszkodzenie więzadeł, urazy ścięgien,
• Kontuzje, skręcenia, stłuczenia, zwichnięcia, obrzęki, świeże złamania,
• Trudno gojące się rany i stany pourazowe,
• Niedokrwienie kończyn,
• Stan po operacji kości,
• Owrzodzenie podudzi, krwiaki,
• Zespół cieśni nadgarstka,
• Zespół tętnic kręgowych,
• Utrudniony zrost kości, zapalenie kości,
• Ostre zapalenie szpiku,
• Zmiany zwyrodnieniowe rdzenia,
• Stwardnienie rozsiane,
• Zespół Sudeck`a,
• Neuralgie,
• Choroba Perthesa,
• Zmiany dotyczące nerwów obwodowych,
• Nerwobóle, rwa kulszowa,
• Nerwiaki,
• Bóle głowy,
• Bóle fantomowe, ogólne leczenie bólu,
• Atopowe zapalenia skóry, łuszczyca, świąd skóry,
• Uczuleniowe zapalenie błony śluzowej, wypryski,
• Łysienie,
• Owrzodzenie goleni,
• Ostre i przewlekłe zapalenia oskrzeli i zatok,
• Terapia trofotropowa, w zależności od lokalizacji zmian,
• Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy,
• Zapalenie trzustki,
• Zapalenie okrężnicy,
• Przewlekłe zapalenie przydatków,
• Miażdżyca tętnic,
• Zakrzepowe zapalenie żył,
• Nadciśnienie,
• Angiopatia,
• Alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok obocznych nosa,
• Astma oskrzelowa.

Przebieg zabiegu:

Zabieg zazwyczaj przebiega w pozycji leżącej. Fizjoterapeuta ustawia w okolicy zmienionej chorobowo solenoidy (płytki) wytwarzające pole magnetyczne. Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia pola magnetycznego zostaje uruchomione urządzenie wytwarzające pole magnetyczne. Zabieg trwa od 20 do 60min w zależności od dolegliwości i ustalonego celu terapii. Zabieg jest nie odczuwalny przez pacjenta działa przez ubranie a nawet przez opatrunek gipsowy.

Przeciwwskazania:

• Cukrzyca młodocianych
• Ciążą
• Choroba nowotworowa
• Ciężkie choroby serca i układu krążenia (np. ostra niewydolność wieńcowa zaawansowane zaburzenia ukrwienia kończyn dolnych
• Czynna gruźlica
• Nadczynność tarczycy
• Choroby układu pokarmowego z zagrożonym krwawieniem
• Ostre choroby infekcyjne bakteryjne, wirusowe i grzybicze
• Elektroniczne implanty, np. rozrusznik serca
• Zmiany patologiczne w EEG

Galwanizacja (prądy galwaniczne) polega na poddaniu tkanek wpływowi przepływającego stałego prądu elektrycznego. Prądy te wywołują zwiększoną pobudliwość nerwów i zwiększenie ukrwienia w okolicy poddanej zabiegowi. Wykazują dodatkowo działanie przeciwbólowe. Zarówno tkanki jak i płyny ustrojowe wykazują różny stopień przewodnictwa prądu. W związku z tym, wpływ zabiegu na organizm jest uzależniony w dużej mierze od miejsca, na którym jest wykonywany zabieg. Dobrymi przewodnikami prądu stałego są krew, tkanka mięśniowa, tkanka łączna czy płyn mózgowo-rdzeniowy. Zdecydowanie gorzej jest przewodzony przez nerwy, kości, ścięgna, tkankę tłuszczową oraz torebki stawowe. Z kolei włosy, paznokcie czy warstwa rogowa skóry nie przewodzą prądu. Na działanie biologiczne prądu wpływa jego natężenie oraz wielkość i układ elektrod. W przypadku zabiegów galwanizacji kluczowe znaczenie ma także polaryzacja elektrod.

Działanie:

• Przeciwbólowe (teoria tzw. bramki kontrolnej bólu),
• Przeciwzapalne,
• Zwiększenie lub obniżenie pobudliwości układu nerwowo – mięśniowego,
• Zwiększa przekrwienie tkanek

Wskazania:

• Ból ścięgna Achillesa,
• Zapalenie ścięgien,
• Zaburzenia krążenia obwodowego,
• Dystrofia Sudeck’a,
• Zespół Reyno,
• Choroba Burgera,
• Skręcenia, stłuczenia stawów,
• Choroby zwyrodnieniowe stawów obwodowych i kręgosłupa,
• Zespoły bólowe związane z zapaleniem nerwów, splotów i korzeni nerwowych,
• Zaburzenia przewodzenia nerwów obwodowych,
• Porażenia nerwu twarzowego,
• Owrzodzenia, trudno gojące się rany,
• Stany pourazowe (obrzęki, krwiaki),
• Odmrożenia.

Przebieg zabiegu

Zabieg zazwyczaj przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce bólu. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych. Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu.

Przeciwwskazania: 

• Ropne stany zapalne tkanek miękkich,
• Stany gorączkowe,
• Porażenia spastyczne,
• Miejscowe zaburzenia czucia,
• Miejsca i okolice nowotworów łagodnych i złośliwych,
• Skaza krwotoczna,
• Krwotok,
• Ostre procesy zapalne i infekcje ogólne,
• Wszczepiony rozrusznik serca,
• Pompa insulinowa,
• Zakrzepy, zagrożenie zatorami,
• Zakrzepowe zapalenie żył,
• Metale w tkankach poddawanych zabiegowi np. płyty zespalające, endoprotezy,
• U kobiet ciężarnych okolice L-S, pachwinowe i brzuch,
• Miażdżyca zarostowa tętnic w okresie IIB – IV wg Fontaine’a,
• Miastenia,
• Zaburzenia czucia,
• Utrudniony kontakt z pacjentem (np. zaburzenia świadomości)

Działania niepożądane: 

Pacjent w trakcie zabiegu powinien odczuwać mrowienie. Wartość graniczna prądu w trakcie zabiegu galwanizacji ma bardzo istotne znaczenie, gdyż prądem stałym można doprowadzić do poparzenia pacjenta. W konsekwencji powstają bardzo trudno gojące się rany.

Wszelkie uczucia dyskomfortu lub inne objawy odczuwane w trakcie zabiegu należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie.

Prądy diadynamiczne Inaczej nazywane są również prądami Bernarda. Zaliczane do prądów o niskiej częstotliwości, które poprzez serie impulsów, wywołują określone reakcje organizmu. Są one oparte o sinusoidę 50Hz. Ze względu na łatwość wytworzenia prądu o takim kształcie – są znane praktycznie od początków elektroterapii i z powodzeniem wykorzystywane w leczeniu wielu schorzeń.

Wyróżnia się 6 rodzajów prądów niskiej częstotliwości o różnych parametrach, wchodzących w skład prądu diadynamicznego:

• MF (monophase fixe) – działa pobudzająco i odżywia tkanki
• DF (diphase fixe) – działa znieczulająco i rozluźniająco na mięśnie, dlatego często stosuje się go w pierwszej
  kolejności
• RS (rhythme syncope) – stosowany do elektrostymulacji mięśni zdrowych lub nieznacznie uszkodzonych
• CP (courant module en courtes periodes) – obniża napięcie mięśniowe i zwiększa ukrwienie
• LP (courant module en longues periodes) – działa przeciwbólowo
• MM (monophase module) – stosowany do elektrostymulacji mięśni zdrowych lub nieznacznie uszkodzonych

Stosowane w odpowiedniej kombinacji pozwalają uzyskać oczekiwany efekt terapeutyczny.

Działanie:

• Poprawa krążenia obwodowego,
• Wyeliminowanie stanów zapalnych,
• Zmniejszenie obrzęków,
• Poprawa trofiki tkanek,
• Zmniejszenie napięcia mięśni,
• Złagodzenie dolegliwości bólowych,
• Poprawa ukrwienia i przemiany materii

Wskazania:

• Artroza obrzękowa,
• Ból ścięgna Achillesa,
• Chromanie przystankowe,
• Dystrofia Sudek’a (ostry plamisty pstry zanik mięśni, blokada splotów sympatycznych),
• Dystrofia Sudek’a (regionalny zespół bólowy (CRPS)),
• Martwica guzowatości kości piszczeli (choroba Ossgod-Shlatera),
• Ostre/przewlekłe zmiany zwyrodnieniowe,
• Półpasiec międzyżebrowy,
• Podostre skręcenia, stłuczenia,
• Bóle kręgosłupa,
• Schorzenia reumatyczne,
• Nerwobóle,
• Odmrożenia,
• Zespoły naczyniowe,
• Zanik mięśni z nieczynności,
• Osteoporoza,
• Zespół rwy kulszowej, ramiennej,
• Samorodna sinica kończyn

Przebieg zabiegu:

Zabieg zazwyczaj przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce bólu. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych. Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu.

Przeciwwskazania:

• Wszczepiony rozrusznik serca,
• Obecność metalowych elementów w tkankach,
• Infekcje i gorączka,
• Porażenia spastyczne,
• Skłonność do krwawień,
• Niebezpieczeństwo zatorów,
• Miejscowe zaburzenia czucia,
• Nowotwory,
• Stan po naświetleniu promieniowaniem jonizującym,
• Utrudniony kontakt z pacjentem,
• Stany zapalne skóry i tkanek miękkich,
• Ciąża,
• Miażdżyca

Prądy interferencyjne zwane również prądami Nemec są to prądy średniej częstotliwości modulowane w amplitudzie z małą częstotliwością. Powstają w wyniku interferencji w tkankach dwóch prądów przemiennych średniej częstotliwości o przebiegu sinusoidalnym, których częstotliwości mało różnią się od siebie. Prądy interferencyjne, dzięki skrzyżowaniu prądów o różnych częstotliwościach powodują szereg procesów. Wywołują między innymi skurcze mięśni, mają działanie przeciwbólowe oraz usprawniają procesy odżywcze w tkankach.

Rozróżnia się następujące zakresy częstotliwości:

• 0-10 Hz – wywołuje skurcze mięśni szkieletowych,
• 25-50 Hz — intensywnie pobudza mięśnie do skurczu i usprawnia krążenie obwodowe,
• 50-100 Hz — wywołuje efekt przeciwbólowy i usprawnia procesy odżywcze tkanek,
• 90-100 Hz powoduje efekt przeciwbólowy oraz zmniejsza napięcie współczulnego układu nerwowego,
• 0-100 Hz — ze względu na znaczną zmianę przestrzenną wektora maksymalnej interferencji, sumuje się niejako efekty działania wymienionych częstotliwości, które sprowadzają się do efektu przeciwbólowego, przekrwienia tkanek, usprawnienia krążenia chłonki oraz usprawnienia procesów
  odżywczych i przemiany materii.

Działanie: 

• Przeciwbólowe,

• Pobudzają mięśnie do skurczu,

• Rozszerzają naczynia krwionośne,

• Usprawniają procesy odżywcze i przemiany materii w tkankach,

• Wpływają na autonomiczny układ nerwowy

Wskazania:

• Artroza obrzękowa,
• Atoniczne zaparcia,
• Bóle mięśniowe,
• Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS),
• Nietrzymanie moczu,
• Dystrofia Sudek’a (ostry plamisty pstry zanik mięśni, blokada splotów sympatycznych),
• Krwiak śród stawowy,
• Krwiaki,
• Lumbago bez podrażnienia korzeni,
• Zespół Raynauda,
• Naderwany mięsień,
• Około stawowe zapalenie stawu barkowego,
• Ostre/przewlekłe zmiany zwyrodnieniowe,
• Podostre/przewlekłe zapalenie pochewek ścięgien,
• Pooperacyjne osłabienie mięśni (hypotonia),
• Osłabienie lub zanik mięśni na przykład po złamaniach kończyn,
• Opóźniony zrost kostny,
• Dystrofia Sudek’a (regionalny zespół bólowy (CRPS)),
• Skoliozy,
• Skręcenia, stłuczenia,
• Spastyczne zaparcia,
• Zapalenie kaletek,
• Częste migreny.

Przebieg zabiegu

Podczas zabiegu pacjent siedzi lub leży w wygodnej pozycji. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce bólu. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych. Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu.

Przeciwwskazania:

• Stany zapalne skóry w miejscu stosowania zabiegu,
• Wszczepiony rozrusznik serca,
• Obecność metali w tkankach,
• Zaburzenia czucia,
• Ból o niewyjaśnionym pochodzeniu,
• Nowotwory,
• Ciąża,
• Ostre infekcje i stany gorączkowe,
• Zagrożenie zatorami oraz żylaki,
• Stwardnienie rozsiane,
• Choroba Parkinsona,
• Utrudniony kontakt z pacjentem

Wszelkie uczucia dyskomfortu lub inne objawy odczuwane w trakcie zabiegu należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie.

Prądy Kotza to prądy bipolarne. Są zbudowane w oparciu o sinusoidę o średniej częstotliwości 2500 Hz, zmodulowane amplitudowo do niskiej częstotliwości 5-100 Hz. Prądy średniej częstotliwości dużo słabiej oddziałują na receptory czuciowe skóry niż np. prądy niskiej częstotliwości. Daje to możliwość ustawienia większej wartości amplitudy podczas zabiegu. W związku z tym, prądy Kotza jako prądy średniej częstotliwości wnikają głębiej w tkankę. Jest to możliwe ze względu na jej częściowo pojemnościowy charakter. Cały proces, który zachodzi w tkance podczas zabiegu doprowadza do pobudzenia i skurczu włókna mięśniowego. Prądy Kotza stosowane są głównie do treningu zdrowych mięśni. Najczęściej wykorzystywane są w ramach treningu przez sportowców, ale także w celach rehabilitacji po kontuzjach.

Działanie:

• Wywołanie skurczu głębiej położonych włókien mięśniowych,
• Poprawienie metabolizmu oraz obniżenie napięcia mięśniowego,
• Wzrost siły mięśni,
• Wspomaganie przyrostu masy mięśniowej,
• Przyspieszenie regeneracji mięśni.

Wskazania:

• Prażenia obwodowe mniejszego stopnia,
• Stymulacja mięśni,
• Stymulacja zrostu kostnego,
• Przeciwdziałanie silnym i przewlekłym bólom,
• Uszkodzenia przewodzenia nerwowego,
• Skolioza,
• Płaskostopie,
• Stan po złamaniach,
• Osłabienie mięśni z nieczynności
• Trening rozgrzewający głęboko położonych mięśni,
• Element treningu wytrzymałościowego i siłowego mięśni.

Przebieg zabiegu:

Zabieg zazwyczaj przebiega w pozycji leżącej lub siedzącej. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce przyczepów mięśni poddawanych stymulacji. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych. Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu

Przeciwwskazania:

• Ubytki naskórka,
• Rozrusznik serca,
• Porażenia spastyczne,
• Nowotwory,
• Zakrzepowe zapalenie żył,
• Miażdżyca,
• Zaburzenia czucia,
• Ciąża,
• Ostre zapalenia w okolicy stosowania zabiegu,
• Ropne zmiany skórne, stany zapalne,
• Krwawienia, krwotoki,
• Uszkodzenia i stany zapalne skóry,
• Obecność metali w ciele,
• Gorączka,
• Nadwrażliwość na prądy elektryczne.

Prąd Träberta jest prądem unipolarnym, impulsowym, prostokątnym o małej częstotliwości. Czas trwania impulsu w przypadku prądu Träberta to 2ms, natomiast czas przerwy wynosi 5ms. Często nazywany jest również masażem bodźcowym. To prądy charakteryzujące się silnym działaniem na wybrane
struktury układu nerwowego. Poprzez działanie tych prądów na układ nerwowy uzyskuje się na drodze odruchu poprawę ukrwienia i odżywienia tkanek również w przypadkach zaburzeń krążenia obwodowego.

Podczas zabiegu stosuje się konkretne ułożenie segmentalne w szczególności przy określonych dolegliwościach:
• Ułożenie szyjne – bóle głowy, karku i kończyn górnych
• Ułożenie piersiowe górne – bóle głowy, karku, obręczy barkowej, a także górnej części klatki piersiowej
• Ułożenie piersiowo-lędźwiowe – nerwobóle nerwów międzyżebrowych oraz dolegliwości żołądkowo-jelitowe
• Ułożenie lędźwiowo-krzyżowe – bóle w dolnym odcinku kręgosłupa, obręczy kończyny dolnej oraz w zaburzeniach krążenia obwodowego.

Działanie:

• Przeciwbólowe – Oddziaływanie na wolne zakończenia nerwowe w skórze i tkance podskórnej, a także na tzw. proprioreceptory (receptory czucia odpowiedzialne za czucie ruchu i położenia ciała w przestrzeni). Zabieg wpływa również na wydzielanie endorfin (tzw. hormonu szczęścia)
• Rozluźniające – działanie przez wywołanie drżenia mięśni
• Przekrwienie – wpływa to na lepsze dotlenienie i odżywienie tkanek, a także szybkie usunięcie zbędnych produktów przemiany materii.

Wskazania:

• Chromanie przystankowe,
• Lumbago bez podrażnienia korzeni nerwowych,
• Okołostawowe zapaleni stawu barkowego,
• Przewlekłe stany zwyrodnieniowe,
• Zapalenie tętnicy kończyn dolnych i górnych,
• Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK),
• Nerwobóle,
• Zwiększone napięcie mięśni,
• Zaburzenie krążenia obwodowego,
• Stany pourazowe stawów i mięśni

Przebieg zabiegu:

Podczas zabiegu pacjent siedzi lub leży w wygodnej pozycji. Fizjoterapeuta poprosi o odsłonięcie powierzchni zabiegowej, najczęściej jest to miejsce bólu. Na ciele układane są gaziki namoczone w wodzie, a na nich elektrody podłączone do aparatu. Wszystko przytwierdza się za pomocą woreczków z piaskiem lub opasek elastycznych. Po ustawieniu odpowiednich parametrów i dobraniu dawki natężenia (podczas dawkowania pacjent informuje o swoich odczuciach) fizjoterapeuta rozpoczyna zabieg. Wszelkie uczucia dyskomfortu uczucie pieczenia, szczypania, palenia lub inne objawy należy niezwłocznie zgłaszać fizjoterapeucie. Po zakończeniu zabiegu aparat sygnalizuje to odpowiednim dźwiękiem, a pacjent czeka na rozłączenie aparatu.

Przeciwwskazania:

• Nowotwory,
• Cukrzyca,
• Choroby zakaźne,
• Ostre infekcje i stany gorączkowe,
• Nieustabilizowane choroby układu krwionośnego (np. nadciśnienie),
• Ropne stany zapalne skóry i przerwanie jej ciągłości,
• Ciąża,
• Otwarte rany,
• Znamiona na skórze,
• Zaburzenia czucia,
• Choroby serca,
• Ostre stany zapalne,
• Menstruacja,
• Zakażenia i stany zapalne skóry (w miejscu ułożenia elektrod),
• Wszczepiony rozrusznik serca, czy inne metalowych elementów (np. endoprotezy, jeśli prąd miałyby przepływać przez to miejsce)

Terapia manualna jest metodą leczniczo-diagnostyczną schorzeń układu ruchu wchodzącą w skład rehabilitacji ogólnej. Oparta jest na wiedzy z zakresu funkcjonowania ludzkiego organizmu, dzięki której można rozluźnić napięte mięśnie, ścięgna czy więzadła. Uwalnia się w ten sposób pacjenta od bólu lub ograniczeń ruchowych. Terapia ta ma na celu przywrócenie pacjentowi sprawności, wyeliminowanie dolegliwości ze strony narządu ruchu, co poprawi jakość jego życia.

W szerokim odbiorze społecznym metody leczenia terapia manualna / masaż są mylone. Masaż nie jest tożsamy z terapią manualną. Metody te mają inne cele, techniki i zastosowania.

Masaż leczniczy jest formą terapii polegającą na manipulacji tkanek miękkich- mięśni, ścięgien, więzadeł w celu redukcji napięcia mięśniowego, poprawę krążenia, zmniejszenia dolegliwości bólowych. Celem masażu jest łagodzenie tychże dolegliwości związanych z przeciążeniami, zmniejszenie napięcia i wspomaganie relaksacji organizmu. Techniki jakie wykorzystuje to: ugniatanie, rozcieranie, oklepywanie, uciskanie.

Terapia manualna koncentruje się na przywracaniu prawidłowej funkcjonalności układu mięśniowo-szkieletowego Jest terapią całościową, obejmującą całe ciało pacjenta. Jej celem jest diagnozowanie i leczenie konkretnych zaburzeń ruchowych, usuwanie blokad stawowych, przywrócenie prawidłowego wzorca ruchu.

Fizjoterapeuta, wykorzystując odpowiednie chwyty i manipulacje, stosuje specjalistyczne techniki diagnostyczno-lecznicze nakierowane na wykrywanie i leczenie zaburzeń w obrębie stawów, więzadeł, mięśni, powięzi oraz wzorców postawy, wzorców ruchowych i oddechowych.

Techniki terapii manualnej :

• masaż,
• stretching,
• manipulacja
• mobilizacja stawów,
• neuromobilizacja,
• mobilizacja tkanek miękkich,
• terapia punktów spustowych.

Podjęte zabiegi skracają czas leczenia z jednoczesnym zwiększeniem sprawności ruchowej i możliwością szybszego powrotu do codziennego funkcjonowania.

Działanie:

• rozluźnia napięte mięśnie,
• przywraca prawidłową ruchomość stawów,
• przywraca prawidłową elastyczność tkanek,
• poprawia cyrkulację w tkankach,
• przyspiesza gojenie stanu zapalnego tkanek,
• zmniejszenie dolegliwości bólowych

Wskazania:

• blizny i bliznowce,
• zespół cieśni podbarkowej,
• zespoły bólowe stawów i kręgosłupa,
• chroniczne napięciowe bóle głowy i bóle karku,
• rwa kulszowa i rwa barkowa,
• wady postawy,
• migreny,
• stany po urazach,
• stany po operacjach,
• entezopatie – patologiczna zmiana przciążeniowo-zwyrodnieniowa przyczepu ścięgna mięśnia do kości np.: łokieć tenisisty.

Przebieg zabiegu

Jest zależny od rodzaju dolegliwości zgłaszanych przez pacjenta.

Na pierwszą wizytę pacjent powinien zabrać całą dokumentacje medyczną jaką posiada (rezonans magnetyczny, RTG, badania krwi itp.). Na pierwszej sesji fizjoterapeuta przeprowadzi szczegółowy wywiad medyczny, wykona szereg testów, by ustalić źródło dolegliwości i na podstawie tego zakwalifikuje pacjenta do odpowiedniego typu leczenia.

Na badanie zabieramy wygodne, luźne ubranie niekrępujące ruchów. Pacjent w trakcie zabiegu znajduje się w pozycji leżącej.Leczenie polega na manipulacjach kręgosłupa (odblokowanie stawów kręgosłupa), technikach stosowanych na układ nerwowy, mięśniowy. Specjalista pracując na tkankach miękkich wywiera na nie nacisk, starając się je rozluźnić i złagodzić ból. Przy wykorzystaniu mobilizacji lub manipulacji wykonuje ruchy o różnej prędkości i sile nacisku, tak by rozluźnić napięte tkanki wokół stawów i dać im większą elastyczność. W trakcie wizyty może też przedstawić pacjentowi instruktaż, jak może sam zapobiegać dolegliwościom bólowym przy wykonywaniu codziennych czynności.

Przeciwwskazania:

• zaawansowana osteoporoza,
• złamania, pęknięcia kości,
• naderwania więzadeł,
• gruźlica kości
• nowotwory
• stan zapalny z gorączką,
• infekcje,
• stany zapalne stawów, powięzi.

Korzyści terapii

Terapia manualna znajduje zastosowanie wszędzie tam, gdzie ból wywołany przez schorzenia narządu ruchu ogranicza, a nawet uniemożliwia naszą aktywność. By jak najpełniej wykorzystać jej możliwości naprawcze, specjalista przygotowuje spersonalizowany plan działania zależnie od schorzeń i stanu pacjenta.

Indywidualne dostosowanie technik terapii manualnej do potrzeb pacjenta oraz monitorowanie postępu terapii przez fizjoterapeutów, przekłada się na szybsze osiągnięcie zamierzonych rezultatów, większą skuteczność w zakresie łagodzenia bólu i poprawę funkcjonowania układu ruchu. Terapia ta jest uzupełnieniem ćwiczeń oraz edukacji pacjenta odnośnie właściwych wzorców ruchowych i wzorców postawy. Ważne przy osiągnięciu pożądanych efektów w tej terapii – czyli eliminacja bólu i zwiększenie ruchomości stawów, jest regularność zabiegów, jak i systematyczne wykonywanie ćwiczeń przez pacjenta.

Terapia radiofalowa ukierunkowana w połączeniu z technikami terapii tkanek miękkich, zwiększa efekty terapeutyczne poprzez poprawę przepływu krwi oraz składników odżywczych w leczonych tkankach. Terapia pomaga złagodzić punkty spustowe oraz przykurcze mięśni, umożliwiając odzyskanie pełnego zakresu ruchu w stawie. Przykładowo, wykorzystanie terapii w połączeniu z biernym rozciąganiem skróconych struktur prowadzi do poprawy ich jakości i elastyczności, czego efektem jest zwiększenie zakresu ruchomości danego segmentu.

Działanie:

• ROZLUŹNIENIE MIĘŚNI – Precyzyjne działanie Terapii Radiofalowej Ukierunkowanej na hipertoniczne włókna mięśniowe wywołuje ich natychmiastowe rozluźnienie. Efekt miorelaksacji opiera się przede wszystkim na rozszerzeniu naczyń krwionośnych, które następuje już w trakcie zabiegu i jest odpowiedzialne za większe zaopatrzenie tkanek w substancje odżywcze.
• REGENERACJA TKANEK – Poprawa miejscowego metabolizmu tkankowego jest naturalnym i istotnym rezultatem Terapii Radiofalowej Ukierunkowanej. Prowadzi ona do przyspieszonej regeneracji tkanek miękkich i szybszego usuwania produktów przemiany materii.
• REDUKCJA OBRZĘKÓW – Ściany tętniczek są powiększone, a prekapilary rozluźnione, dzięki czemu miejscowe ukrwienie jest zwiększone. Prowadzi to do poprawy krążenia limfy, a następnie redukcji obrzęku.
• ULGA W BÓLU – Głównym efektem Terapii Radiofalowej Ukierunkowanej jest działanie przeciwbólowe wynikające z rozluźnienia mięśniowego, redukcji obrzęku oraz regeneracji tkanek.

Wskazania:

• Zespoły bólowe stawów i kręgosłupa
• Bark zamrożony,
• Ból kości stępu (metatarsalgia),
• Ból lędźwiowo-krzyżowy,
• Ból neuralgiczny głowy,
• Ból odcinka szyjnego, piersiowego, lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa,
• Ból ścięgna Achillesa (Achillodynia)
• Bóle stawów
• Bóle mięśni
• Choroby zwyrodnieniowe stawów
• Ostroga piętowa
• Przykurcz Dupytrena
• Punkty spustowe
• Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS)
• Tendinopatie (łokieć tenisisty, golfisty)
• Zapalenie rozcięgna piętowego
• Zapalenie ścięgien
• Zespół ciasnoty podbarkowej
• Zespół cieśni nadgarstka
• Zespół tętnic kręgowych
• Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK)
• Zwyrodnienia stawów

Przeciwwskazania:

• Ciąża,
• Choroba nowotworowa w miejscu stosowania zabiegu,
• Zaburzenia krzepliwości krwi lub stosowanie leków przeciwkrzepliwych,
• Rozrusznik serca,
• Rany lub zmiany skórne w okolicy, która ma być objęta zabiegiem,
• Implanty lub elementy metalowe w miejscu zabiegu

Kinezyterapia jest to metoda lecznicza opierająca się na aktywności fizycznej i ruchu. To metoda rehabilitacji, w której ruch i gimnastyka uważane są za środek leczniczy, który dobroczynnie wpływa na organizm człowieka. Jej głównym zadaniem jest przywrócenie lub polepszenie sprawności ruchowej poprzez różnego rodzaju ćwiczenia. Indywidualnie dobrane ćwiczenia mają także wpływać pozytywnie na układ oddechowy, krwionośny, nerwowy, moczowo-płciowy. Właściwie dobrana i systematycznie prowadzona terapia ma usprawnić narząd ruchu, zwiększyć ruchomość stawów, poprawić ogólną wydolność organizmu, zwiększyć jego wytrzymałość oraz zachować sprawność pacjenta na jak najdłużej.

Wyróżniamy dwa rodzaje kinezyterapii:

• ogólnoustrojową– są to ćwiczenia usprawniające cały organizm, poprawiają parametry krążeniowo-oddechowe; obejmują ćwiczenia, gimnastykę poranną, leczniczą, korekcyjną, rytmikę, ćwiczenia w wodzie
• miejscową– są to ćwiczenia dotyczące narządu objętego zmianami chorobowymi; wykonuje się ją w celu jak najszybszego odzyskania sprawności przez pacjenta.

Kinezyterapia miejscowa obejmuje ćwiczenia:

-bierne-wykonywane są przez fizjoterapeutę lub z wykorzystaniem aparatu CPM, który zapewnia ciągły, bierny ruch; bez czynnego udziału pacjenta

-czynne–wykonywane przez pacjenta z wykorzystaniem: oporu własnego ciężaru ciała, opór stawia sam fizjoterapeuta lub wykorzystuje przyrządy: taśmy, ciężarki, ekspandery

-czynno-bierne– polegają na współpracy pacjenta i terapeuty, ruch wykonywany przez terapeutę powoduje rozluźnianie lub napinanie mięśni przez pacjenta

-samowspomagane– pacjent wspomaga pracę mięśni osłabionych, pracą i siłą mięśni zdrowych

-w odciążeniu– pacjent samodzielnie wykonuje ruch przy odciążeniu odcinka ciała poddawanego ćwiczeniom z udziałem fizjoterapeuty i wykorzystaniem wrotek terapeutycznych, systemu bloczków

-prowadzone– terapeuta pokazuje pacjentowi jak poprawnie wykonywać ruch

-izometryczne– czynny skurcz mięśni bez ruch kończyny

-redresje– specjalne ćwiczenia rozciągające przykurczone mięśnie za pomocą siły zewnętrznej np. ręki terapeuty lub aparatury

-rozluźniające– świadome i kontrolowane zmniejszanie napięcia mięśniowego przez odpowiednie ułożenie ciała lub określone ruchy

-oddechowe– pomagają w przywróceniu właściwiej pracy układu oddechowego

W kinezyterapii ważne są: manualne oddziaływanie na układ mięśniowy i metody, które wymagają także czynnego udziału samego pacjenta. Usprawnienie pacjenta to proces, który dokonuje się nie tylko w gabinecie, ale także w warunkach domowych. Pacjent otrzymując instruktaż może wykonywać ćwiczenia poza gabinetem. Ich regularność tylko pogłębia i przyśpiesza efekt naprawczy.

Działanie:

• Poprawa ruchomości stawów,
• Zmniejszenie obrzęków,
• Redukcja dolegliwości bólowych,
• Polepszenie wydolności układu oddechowego i sercowo naczyniowego,
• Skorygowanie wady postawy,
• Zmniejszenie obrzęków,
• Powstrzymywanie nieprawidłowych schematów ruchowych,
• Obniżenie nadmiernego napięcia mięśniowego,

Wskazania:

• Zespoły bólowe stawów i kręgosłupa,
• Wady postawy,
• Rekonwalescencja po zabiegach operacyjnych w celu usprawnienia powrotu do zdrowia,
• Choroba Parkinsona,
• Stwardnienie rozsiane,
• Urazy kończyn,
• Udary mózgu,
• Zawały mięśnia sercowego,

Przeciwwskazania:

• Infekcje, gorączka,
• Niewydolność układu oddechowego,
• Ostre stany zapalne,
• Świeże rany i blizny,
• Zatory i zakrzepy,
• Stany pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem,
• Ból podczas ćwiczeń

Efekty kinezyterapii

Kinezyterapia to odpowiedź na siedzący tryb życia i związane z tym schorzenia układu ruchu, a także inne problemy zdrowotne np. otyłość, bóle kręgosłupa, wady postawy, a nawet i problemy psychiczne. W zależności od tego na jakie partie ciała i narządy jest ukierunkowana, przynosi różne korzyści: łagodzi dolegliwości bólowe, zwiększa zakres ruchu w stawie, przyśpiesza wchłanianie krwiaków, opuchlizny, wzmacnia mięśnie i łagodzi ich napięcie. Prowadzi do ogólnoustrojowej poprawy wydolności organizmu pacjenta. Stymulując pracę narządów wewnętrznych i hamując postęp chorób przewlekłych, może pomagać pacjentowi w jak najdłuższym zachowaniu sprawności i samodzielności.

Kinesiotaping jest to metoda aplikacji przeznaczonych do tego elastycznych plastrów, które nakleja się odpowiednimi technikami jako wspomaganie rekonwalescencji:
Mechaniczna – stosowana w celu poprawy stabilności i biomechaniki układu ruchu;
Powięziowa – wpływa na ruchy powięzi;
Przestrzenna – wykorzystywana do zmniejszenia ucisku w danym obszarze tkanki;
Więzadła / ścięgna – ma za zadanie zmniejszyć nacisk na te struktury;
Funkcjonalna – zapewnia stymulację sensoryczną lub też pomaga w ograniczonym ruchu;
Krążeniowa / limfatyczna – pomaga w przepływie płynu limfatycznego z obszarów o dużym nagromadzeniu tego płynu do miejsc gdzie jest go mniej.

Działanie: 

• Powodują poprawę w działaniu stawów poprzez wpływ na mięśnie i powieź,
• Zmniejszają stany zapalne, obrzęki i dolegliwości bólowe,
• Mogą zwiększyć funkcję osłabionych stawów wpływając na przeciwstawną grupę mięśniową
• Mogą poprawić ruchomość stawów,
• Mogą zwiększyć stabilizację stawów.

Wskazania:

• Obrzęki limfatyczne,
• Skręcenia stawów,
• Występowanie rozległych siniaków,
• Uszkodzenia mięśni,
• Dolegliwości bólowe na tle zwyrodnieniowym,
• Punkty spustowe,
• Blizny,
• Łokieć golfisty/tenisisty,
• Zmniejszenia ryzyka kontuzji.

Przeciwwskazania:

• Rany
• Cukrzyca
• Łuszczyca
• Żylaki
• Nowotwory złośliwe
• Zakrzepica
• Tętniaki
• Ostre infekcje idiopatyczne
• Ostra faza reumatyzmu
• Niewydolność krążenia w stadium III lub IV według NYHA
• Świeże tatuaże

Fizykoterapia- jest jedną z metod fizjoterapii, w której na ciało pacjenta oddziałuje się różnymi czynnikami fizykalnymi, naturalnymi jak i wytworzonymi sztucznie. Jej głównym celem jest działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne. Wykorzystywana jest jako samodzielne, podstawowe postępowanie lecznicze, a także jako leczenie uzupełniające u pacjentów z chorobami zwyrodnieniowymi stawów, po przebytych urazach, w leczeniu wspomagającym osób z chorobami reumatycznymi, neurologicznymi, laryngologicznymi, chorobami układu oddechowego i krążenia. Jest nieinwazyjną metodą wykorzystywaną w leczeniu zachowawczym wielu chorób, prowadząc do zmniejszenia objawów bólowych, działając przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo, przyśpieszając procesy gojenia.

Fizykoterapia wykorzystuje czynniki fizyczne, termiczne, promieniowanie laserowe i świetlne, magnetyzm, energię cieplną, prądy, ultradźwięki:

• prąd leczniczy o różnej częstotliwości- wykorzystuje prąd stały lub zmienny stymulując konkretne obszary ciała lub w celu wprowadzenia środków leczniczych do głębszych tkanek
• ultradźwięki– dźwięki niesłyszalne przez człowieka, działają w leczeniu przewlekłego stanu zapalnego, przeciwbólowo, poprawiają przepływ krwi
• pole magnetyczne o niskiej częstotliwości– działa przeciwbólowo w stanach zapalnych, zaburzeniach krążenia, chorobach reumatoidalnych, po urazach
• promieniowanie laserowe– łagodzi dolegliwości bólowe po urazach, bóle reumatoidalne, przeciążenie stawów, zmiany zwyrodnieniowe w kręgosłupie
• krioterapia– wykorzystuje niskie temperatury od minus 130 do 180 stopni Celsjusza

Rodzaje zabiegów:

diatermia długofalowa ;elektroterapia: prądy galwaniczne, interferencyjne, diadynamiczne, Tens, Kotza, jonoforeza, elektrostymulacja; fala uderzeniowa, fonoforeza, lampa sollux, krioterapia, laseroterapia wysokoenergetyczna, magnetoterapia, terapuls, ultradźwięki

Wskazania:

• leczenie stawów i mięśni
• choroby ścięgien, naderwania mięśni i więzadeł
• przewlekłe stany bólowe i mięśniobóle
• choroba zwyrodnieniowa stawów- osteoporoza
• urazy stawów
• choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa
• dyskopatia szyjna, lędźwiowa
• leczenie blizn, ran pooperacyjnych
• leczenie krwiaków
• zaburzenia krążenia obwodowego
• choroby naczyń krwionośnych
• bóle głowy i migreny
• oparzenia
• odmrożenia

Przeciwwskazania:

• ciąża
• świeżo przebyty zawał serca
• rozrusznik serca
• ciężkie choroby serca i układu krążenia
• zaburzenia krzepnięcia krwi
• ostre stany zapalne
• wysoka gorączka
• czynna gruźlica
• choroby nowotworowe

Przebieg zabiegu

Nie ma potrzeby specjalnego przygotowania się do zabiegu. Zależnie od tego jaki zabieg będzie przewidziany, pacjent może zostać poproszony o odsłonięcie leczonej okolicy ciała. Warto założyć wygodny strój, nie krępujący ruchów. Do niektórych zabiegów konieczne będzie zdjęcie okularów, metalowych przedmiotów, wyjęcie soczewek kontaktowych. Zależnie od ustalonego przez fizjoterapeutę zabiegu pacjent może odczuwać różne odczucia typu mrowienie, szczypanie, wychłodzenie lub ciepło. Wszelkie niepokojące odczucia: przyśpieszenie lub nierówne bicie serca, osłabienie, nasilenie bólu, należy zgłosić osobie wykonującej zabieg. Czas trwania zabiegu uzależniony jest od jego rodzaju, najczęściej trwa od 5-20 minut. Do zabiegu konieczne jest posiadanie skierowania od lekarza. Zabiegi fizjoterapeutyczne wykonuje się zazwyczaj w seriach od 5-10. Skuteczność terapii zależy od regularności jej stosowania oraz połączenia z innymi metodami leczenia jak ćwiczenia i terapia manualna.

Spodziewane efekty:

• zmniejszenia napięcia mięśni i bólu
• ustąpienie obrzęków
• zahamowanie stanu zapalnego
• rozmiękczenie blizn
• przyspieszenie gojenia się ran
• pobudzenie regeneracji tkanek
• bakteriostatyczne
• poprawa ukrwienia

Efekty te mogą przyczynić się do poprawy jakości życia pacjenta oraz pomóc mu w utrzymaniu jego sprawności i samodzielności.